செத்தவரை கிராமம் பரண், பரையின் தடயங்களை நோக்கி.

- யியற்கை 14.09.2018/ 19:49

இன்று விநாயகர் பிறந்த நாளை முன்னிட்டு பள்ளி விடுமுறை. காலையிலிருந்தே ஏற்கனவே எழுதி முடித்திருந்த கட்டுரைகளை இன்று கூடுமானவரை அதிகம் டைப் செய்துவிடவேண்டும் என்ற முடிவுடன் ‘ஹிப்போவின் குட்மார்னிங்’ ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

இடையே நண்பர் பாலாவுடன் முகநூலில் காமெடியாக வம்படித்துக் கொண்டிருந்தேன், 'இங்கிலிஷ் கர்ஸிவ் எழுதுவதற்காகவும் ஆங்கிலத்தில் பேசுவதற்காகவும் மட்டுமே தனியார் பள்ளிகளில் குழந்தைகள் சேர்க்கப் படுவதாக (அவசரப் பட்டுச் சொல்லியிருக்கவேண்டும்) சொல்லியதும் காமெடி பரிதாபமாக மாறியது.'

இதனிடையே நண்பகல் 12:54 இருக்கும் தோழர் செஞ்சி தமிழினியன் அழைத்தார். "வேறேதும் திட்டமிடல் இல்லையென்றால் இன்று செத்தவரை சென்றுவரலாமா" என்றார்.

ஏற்கனவெ ஒரு முறை, ஒரு 3 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கீழ்வாளை சென்று வரும்போது செத்தவரை ஓவியங்களையும் பார்த்துவிட திட்டமிட்டிருந்தோம் ஆனால் அங்கு வந்து சேர்வதற்குள் இருட்டிவிட்டிருந்தது. அதனால் இம்முறை அவர் கேட்டதுமே காத்திருந்ததைப் போல “கண்டிப்பாக, உணவு முடித்து ஒரு 2 மனிக்குப் போகலாமா” என்றதும் அவர், “வீட்டில் படைப்பதற்கான ஏற்பாடுகள் நடக்கிறது ஒரு 4 மணிக்குப் போகலாமே” என்றார். ஒருவழியாகப் பேசி 3 மணிக்கு செல்வதாக பேரம் முடிந்தது. சுண்டலும் கொழுக்கட்டையும் முக்கியமாயிற்றே.

அவரது வீட்டு வாசலில் சென்று நின்றதும், வண்டியின் சத்தம் கேட்டு அவராகவே வந்துவிட்டார். வெளியே வந்தவர் கையில் பொங்கல் கொழுக்கட்டை பேக்கிங் இருக்க, இரண்டு பேருக்கு போதாதே என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கையில் அன்று வந்திருந்த ஆனந்தவிகடனை சொல்வனம் பகுதியை பிரித்து நீட்டினார். கிளம்பும் நோக்கில் எந்தக் கவிதை என்று படிக்கவில்லை கீழே அவரது பெயரை பார்த்ததும் ‘பட்டாசப் போடுடா’ என்று மனம் குதித்தது.

தண்ணீர் பாட்டிலை வண்டியின் கவரில் வைத்துக்கொண்டு கவிதை பிரசுரம் குறித்து குதுகளித்தபடி வண்டியை எடுத்தேன். ’போகும் வழியில் அவரது அக்கா வீட்டருகே சற்று நிறுத்துமாறு கேட்டார்’. சென்று உடனே திரும்பியவர் கைகளில் பேக்கிங் இல்லை. அடடா… கொழுக்கட்டைப் போச்சே…

வழிநெடுக பிள்ளையார்கள் பரிதாபமாய் அமர்ந்திருக்க, ஒரு இடத்தில், கொட்டகையின் கீழ் நாலைந்து விடலைப் பையன்கள் ஆலுமா டோலுமா கேட்டுகொண்டிருந்தார்கள். பிள்ளையார் தனது ‘ஏக தந்தாய வித்மஹே, வக்ர துண்டாய தீமிஹி’ யை நினைத்து எங்கேயோ பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

”இப்பொதெல்லம் இந்தச் சிலை வைப்பதும் அது சார்ந்து ‘கலர் பொடி அடித்துக்கொள்ளுதல், பிள்ளையார் ஊர்வலத்தில் குடித்து விட்டு குத்தாட்டம் போடுதல், நாட்டு வெடிகள் என்று சொல்லப்படும் அபாயகரமான வெடிகளை நெரிசலான சாலைகளில் வெடித்தல்’ என்று ஆன்மீகத்துக்கோ பக்திக்கோ தொடர்பில்லாத நடக்கும் அக்கிரமங்கள் பண்டிகையின் அர்த்தங்களைக் கொச்சைப்படுத்துகின்றன” என்றேன். அவர் “ஆமாம், மிகவும் மோசமாகிவிட்டது” என்றார்.

தேசிய நெடுஞ்சாலையில் வண்டி 60 க்கும் 70 க்குமிடையில் வெடித்துக்கொண்டிருந்தது. ஆலம்பூண்டி கடந்ததும் தூரத்தில் பார்த்தால் பள்ளம் இருப்பதே தெரியாத அள்விற்கு ஒரு ஆழ் பள்ளம் இருந்தது. கவிதையிலிருந்து, பிள்ளையாரிடமிருந்து பேச்சு அந்தப் பள்ளத்தின் அபாயத்தை நோக்கித் திரும்பியது. உண்மையில் அபாயம்தான்.”புதிதாக அல்லது இரவில் வரும் வாகனங்கள் வேகத்தில், எதிர்பார்க்கமுடியாத அந்தப் பள்ளத்தைக் கவனிக்கவில்லை என்றால் நிச்சயம் காருக்கு அச்சு உடையும், இரு சக்கரம் என்றால் தூக்கி வீசப்படலாம்” என்றேன். வேதனையாக “ச்சு” க்கொட்டினார்.

நான் சற்று தூரம் வரையிலும் உடைத்துபோட்ட தார்ச் சாலைத் துகல்கள் ஏதும் இருந்தால் போதும் எப்படியேனும் கொண்டுபோய் நிறப்பிவிடலாம் என்று பார்த்தபடிவந்தேன். ஒன்றும் கிடைக்காத நிலையில், “இந்தப்பக்கம் இருக்கும் சனங்கள் இந்தப் பாறை மண்ணையாவது கொட்டியிருக்கலாம்” என்று அவரிடம் சொல்லிவிட்டு எனது சமூகக் கடனை முடித்துகொண்டேன்.

அதற்குள் திரும்ப வேண்டிய இடம் குறித்துக் குழப்பம் வர வண்டியை நிறுத்தி சாலையோரப் பெரியவரிடம் வழி கேட்டதும் அவர் “கடலாடிக் குளம் கூட்டுச் சாலையில் இடது திரும்புங்கள்” என்றார். அவர் சொன்ன இடத்திற்கான தொலவை அனுமானித்து வேகத்தை பயன்படுத்தினேன். சரியாக செத்தவரைச் சாலையில் திரும்பியாயிற்று.

3 கி.மீ சென்றதும் எதிர்பட்டக் கிராமத்தில் மீண்டும் பிள்ளையார். ஆனால் இங்கு வேறு சுவாரசியம் இருந்தது, “அடிக்குது குளிரு,…ம்… அது சரி, அது சரி…” என்று ரஜினி சொந்தக் குரலில் கிறங்கிக்கொண்டிருந்தார். “தோழர், இவங்களை விட நாத்திகர்ளே தேவலாம் போல” (ரஜினியை சொல்லவில்லை, மக்களைத்தான். நமக்கெதுக்கு வம்பு.) என்று சொன்னதும் பின்னாலிருந்து சிரித்தார்.

இன்னும் ஒரு 4-5 கீ. மீ. சென்றதும் சாலை ஓரத்திலேயே ஒரு பிரம்மாண்டமான சிவன் சிலைக் கட்டுமானம் தென்பட்டது. மலை பின்னணியில் நன்றாக இருக்கிறதே என்று நிக்கானை எடுத்து ஜூம் லென்ஸ் மாற்றிக் கிளிக்கிக் கொண்டிருந்தேன், அப்போது “தோழர் அவர்கள் அங்கு சக்தி வாய்ந்த யோகி ஒருத்தர் இருப்பதாகவும் பௌர்ணமிகளில் கூட்டம் கட்டுக்கடங்காது” எனவும் கூறினார். எனக்கு அதையெல்லாம் விட ஆதியோகிக்கு முன்னாடியே மலையடிவாரத்தை ஆக்கிரமித்தது நம்ம ஊர் ஆளுங்கப்பா என்று பெருமிதமாக இருந்தது.

           

பயணம் தொடர்ந்தோம். சில நிமிடங்களில் மற்றொரு சாலை விநாயகர் என்னை “விட்ருங்கடா” என்பது போல அமர்ந்திருந்தார். அருகில் எதேச்சையாக அறிவிப்புப் பலகையைப் பார்த்ததும் வண்டியை மெதுவாக்கி நிறுத்தினேன். தொன்மையான கிராமம் எங்களை வரவேற்றது. தெருவுக்குள் வண்டியைத் திருப்பி ஒரு வீட்டினருகே வண்டியை நிறுத்த அனுமதிக் கேட்டதும் ஒரு பெண்மணி இடம் காண்பித்தார், இன்னொருவர் “மலை வரைக்குமே பாதை செல்கிறது, அங்கேயே சென்று நிறுத்தலாம்” என்றார். இரண்டாவது பதில் சரியென்றுத் தோன்ற, மலையடிவாரத்திற்கு சென்று நிறுத்தினோம்.

கீழிருந்துப் பார்ப்பதற்கு ஆர்வம் தொற்றிக்கொண்டாலும் மலைப்பாக இருந்தது. சுமாராக 900 அடிகளுக்கும் மேல் இருக்கும் என்றுத் தோன்றியது. நெட்டுக்குத்தாக, மலைப்பாதை.

ஆயத்தமாகித் திரும்பினால், நாங்கள் வண்டி நிறுத்த கேட்டுக்கொண்டிருந்த இடத்தில் நின்றிருந்த சிறுவர்கள் வந்துகொண்டிருந்தது தெரிந்தது. ஏற்கனவே தொண்டூர் சென்றபோது அங்கிருந்த ‘சார்கேசிவா’ வழிகாட்டியாக வந்தது நினைவுக்கு வர, அவர்களும் ஆர்வமாக இருப்பது தெரிந்து தினேஷ், முத்து இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டோம். மலையேற்றம்.

            

பாதி வழியில் அங்கங்கே நின்று நான் படமெடுக்க, சிறுவர்கள் “ணா. வாங்கண்ணா, புள்ளாருக்கு கண்ணு தொறப்பாங்க, சீக்கிரம் இறங்கணும்” என்று துரிதப்படுத்தினார்கள். சாலையில் வைக்கப்பட்டிருந்த பிள்ளியாருக்கு ஏதோ பிரதிஷ்டை சடங்கு என்று புரிந்துக்கொண்டு தொடர்ந்தோம். சிறுவர்கள் சற்று நேரத்திலேயே எங்களோடு ஐக்கியமானார்கள். அப்படி கவர்ந்துவிடுவதில் தோழர், செஞ்சி தமிழினியன் கெட்டிக்காரர். அவர்கள் எந்தத் தொனியில் பேசுகிறார்களோ அப்படியே ஆரம்பித்துவிடுவார்.

இன்னும் சற்று நடந்ததும் ஆயாசமாய் வந்தது. இப்படியெல்லாம் மலையேறி நீண்ட நாட்கள் ஆகிவிட்டிருந்ததால், கால்கள் அதுபோக்கில் போவதுப் போல இருந்தது. ஓவியங்களுக்கு ஒரு 300 அடிகள் அருகில் வந்துவிட்டதாய் தெரிந்த இடத்தில் தமிழகத் தொல்லியல் துறை கம்பிகளால் ஏணி அமைத்திருந்தனர். கண்டிப்பாக அந்தப் படிகள் இல்லையென்றால் அங்கு செல்வது ஆபத்து என்பதுபோலதான் இருந்தது.

செங்குத்துப் பாறையில், ஏணி முடிந்ததும் ஒரு ஆறு அடிகள் பாறையில் செதுக்கியிருந்தப் படிகளில் பயத்தை வெளியே காண்பிக்காமல் ஏறினோம். பாதைக்குப் பழகிய சிறுவர்கள் என்பதால் அடிக்கடி முன்னெ சென்று துரிதப்படுத்தின்னார்கள். பிறகு இன்னொரு இடத்தில் ஏணி சரிந்து இருந்ததைப்போலத் தோன்ற, அருகில் சென்றதும் அது வேறு வழியில்லாமல் அல்லது மெனக்கெடாமல் அந்தப் பாறையின் வடிவத்திற்கேற்ப ஏணியை அமைத்திருந்தது புரிந்தது.

             

அதையும் கடந்து இன்னும் சில அடிகளில் சிறு குகை ஒன்றினுள் நுழைந்து செங்குத்தாக ஏறி வெளியே வந்தோம். சுற்றிலும் மலைகளையும் கீழே சின்னதாய் மாறிவிட்டிருந்த கிராமத்தையும் பார்க்க கலைப்பைத் தவிர்த்து வேறு எதனாலயோ எனக்குப் பெருமூச்சு வந்தது.

பொதுவாகவே எங்கள் பகுதி மலைகள் முழுக்க முழுக்க பாறைகளால் ஆனதவை. பறைகள் என்றால்… பெரியக் கட்டிடங்கள் அளவிற்கு, சிறிய குடிசைகள் அளவிற்கு பாறைகள். நின்றுப் பர்த்தால், கிரகத்தின் பெரும் புதிராய், சரிவுகள், உயரங்களுக்கு ஏற்ப தகவமைத்துக்கொண்டு, திரண்டு மலைகளாய் உயர்ந்து நின்று மயக்கக்கூடியவை. எனக்கு எப்போதும், பாறைகள் பார்த்துத் தீராத, துள்ளியமாய் வெளிப்படுத்த முடியாத உணர்வுகளை உண்டாக்கக் கூடியவையாக, பித்து நிலைக்குள் ஆழ்த்துபவையாகவே இருக்கின்றன.
இன்னும் சில அடிகளில் சுமாராக ஒரு 3000 வருட தொன்மத்துக்குள் செல்லவிருக்கிறோம்.

சென்றுவிட்டோம். ஒரு பிரம்மாண்டமாக, கீழிருக்கும் கிராமத்தைக் கவ்வத் திறந்த அந்த மலையின் வாயைப் போல இருந்தப் பாறயின் அடிப்பகுதியில் அல்லது வாயின் அன்னப் பகுதியில் ஓவியங்கள். சிலிர்ப்பாக இருந்தது. கவர்ச்சியான வண்ணங்கள் இல்லை, வடிவங்கள் தெளிவில்லை ஆனால் மனம் கண்களில் பொங்குவதாக உணர்ந்தேன். ஒரு தீண்டலில் ஆன்மா இந்த தேகத்தை கழற்றிவிட்டு 3000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் கால எந்திரத்தில் பயனிப்பதாய் திக்கென்று இருந்தது.

குட்டிப் பசங்கள் இங்கே அங்கே என படம் எடுக்க ஆலோசனை சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள். தோழர் தமிழினியன் கொண்டுவந்திருந்த ஒரேயொரு தண்ணீர் பாட்டிலைத் திறந்து கைகளில் ஊற்றித்த் தெளித்து ஓவியங்களை எழுப்பிக்கொண்டிருந்தார். ஒரு பெரிய மான், மீன் போன்ற வடிவம், ஈட்டி போன்றொரு வடிவம், மாடுகள், கைகளை பறையில் வைத்து விரல்களிடை கோடிட்டு வரையப்பட்ட ஓவியம் என ஒவ்வொன்றாகத் துலங்கியது.
அந்தக் கைகளோடு உள்ளங்கை பொருத்தினால் எங்கேயேனும் சென்றுவிடுவேனோ என்று உடல் நடுங்கியது.

தோழர் தண்ணீர் தெளிப்பதில் கவனமாய் இருந்தார். அவரும் நானுமாக ஓவியங்களைப் படங்கள் எடுத்துக்கொண்டோம். தண்ணீர் தீர்ந்துவிட்டதனால் “இன்னொரு முறை கண்டிப்பாக கையடக்கத் தெளிப்பான் கொண்டுவந்துத் தெளித்து முழுதுமாக படம் எடுத்துவிடலாம்” என்றார் தோழர்.

ஆர்வமிகுதியில் இடைவிடாதுப் பேசிக்கொண்டிருந்தச் சிறுவர்களைப் பார்க்கும்போது, அவர்கள் எங்களைப் போன்ற பலருடன் வந்திருப்பது தெரிந்தது. சிறுவர்களோடு சில சுயமிகளையும், அந்தப் பகுதிச் சூழலை நிக்கானிலும் சுட்டுக்கொண்டுத் திரும்பினோம்.

கீழே வந்ததும் சிறுவர்களுக்கு விடை கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு மீண்டும் கவிதைக்குள் திரும்பினோம். நான் எழுத்தாளர் எஸ்.ரா அவர்களின் துணையெழுத்து கட்டுரைகள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு கவிதையை எனக்குத் தருகிறது என்றறேன். உண்மைதான் அக்கட்டுரைகள் சிறுகதை, புதினம், கவிதை என எல்லாவற்றிற்குமான எத்தனங்களையும் தரவல்லது. முதல் இரண்டுக் கட்டுரைகளின் பாதிப்பில் எழுதியக் கவிதைகளை அவரிடம் படித்துக் காண்பித்தேன். “கதைகேட்டது போல் இருந்தது” என்றார். அவர் ஒரு கவிதைப் படிக்க… அவரது வீட்டிலிருந்து சகோதரி அழைத்திருந்தார். பேசிவிட்டு “செஞ்சியில் மழையாம், கவனமாக சீக்கிரம் வரச் சொன்னார்” என்று சொன்னார்.

             

மணி மாலை 6 இருக்கும், அடிவாரத்தில் வண்டியை எடுக்கையில். சாலைக்கு வந்து, பிள்ளையாருக்கு கண் திறந்துக் கொண்டிருந்தவர்களைத் தாண்டி வேகமெடுத்தோம். தேசிய நெடுஞ்சாலைக்கு வரும்போது ‘பல்லாங் குழியில் காய் விடுவது போல வானம் ஒன்றிரண்டுத் தூரல்களை பூமியில் விடத்துவங்கியிருந்தது.

3 கி.மீ. கடந்ததும் வானமும் வேகமெடுத்தது. கடும் காற்றோடு தூரல்கள் சுளீர், சுளீரென்று அறைந்தன. தலைக் கவசக் கண்ணாடியால் எதிர் வாகனங்களின் விளக்கொளிக்கு ஈடு கொடுக்கமுடியவில்லை. வெளிச்சத்தையும் மழை போலக் கண்பித்தது அது. திறந்தாலும் முகமெல்லாம் மழை முள் பொத்துக்கொள்கிறது. ஒரு நம்பிக்கையில் ஓட்டினேன். (தோழரிடம் இதைச் சொல்லவில்லை).

சத்தியமங்களம் கடந்து ரெட்டிப்பாளையம் அருகில் வரும்போதெல்லாம் மழை குத்திய வேகத்தை பார்த்தால் என் மார்பில் புகுந்து ‘வெளி’யோடு சேர்த்து என்னை தைத்துவிடுமோ என்றுத் தோன்றியது. ரெட்டிப்பாளையம் கூட்டுச் சாலையில் அமைத்திருந்த பிள்ளையார் கொட்டகையில் தஞ்சமடைந்தோம். விளம்பரத் துனியினால் சுற்றப்பட்டு பிள்ளையார் ‘பாதுகாக்கப்பட்டிருந்தார்’.

மழை மீண்டும் தூறலானபோது “ஆலம்பூண்டிக்குச் சென்றுவிடலாம் அங்கு தேநீர் கிடைக்கும்” என்று தோழர் சொல்ல, ஒரு ஒன்னரை கிலோமீட்டர்கள் பயணத்தில் ஆலம்பூண்டியை வந்துச் சேர்ந்தோம். சாலையோரத்தில் பானி பூரி விற்கும் தள்ளுவண்டியைப் பார்த்துகொண்டே முதலில் தேநீரைத் தேர்வு செய்தோம்.

தேநீர்க் கோப்பையை இரண்டு உள்ளங்கைகளுக்கிடையிலும் கோர்த்துப் பிடித்துக்கொண்டு, “இப்படிப் பிடியுங்கள் தோழர், இது மழைக்கால கோப்பை பிடிக்கும் முறை, அப்படியே சூடு இரண்டுக் கைகளின் வழியே விரவி உள்ளேச் சென்றுவிடட்டும், மேலிருந்து ஒரு சூடு உதடுகளின் வழியே உள்ளே சென்று அதனுடன் சங்கமிக்கும்” என்று சிரித்தேன். அவரிடம் இதற்கு ஒரு கவிதை எழுதச் சொன்னேன்.

தேநீர் அருந்திவிட்டு பானி பூரிக் கடைக்குள் வந்து அமர்ந்தோம். இப்போது வானம் தூறலிலிருந்து மழைக்கு மாறத்துவங்கியது. கடைக்காரர் எல்லாப் பக்கமும் தன்ணீர் உருண்டு விழும்படிக்கு படுதாவின் நடுவே கம்பு ஒன்றைக் கொண்டுவந்து தூக்கி நிறுத்தினார்.

கடைக்கார நண்பரிடம் “ஒரு வேண்டுகோள் வைக்கலாமா என்றேன்”, “என்ன சார்” என்றார். நான், “இந்தத் தட்டை மட்டும் பயன் படுத்தாதீர்கள் இது தெர்மா கோல் போன்ற பொருளினால் செய்யப்படுகிறது, மக்குவது என்ன, நைந்துக் கூடப் போகாது” என்றேன். (மேலும் அது விஞானிகள் மட்டும் பயன்படுத்தக் கூடியது என்று மனசுக்குள் சொல்லிகொண்டேன்) அவர், “உண்மைதான் தான் சார், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாற்றிவிட வேண்டியதுதான்” என்றார்.

மழை கொஞ்சம் விடுவது போலத் தெரியவே வண்டியைக் கிளப்ப, பேச்சு இப்போது, எப்போதும் என்னை எதிரில் வைத்தே பார்க்கும் நண்பர் ? ஒருவரைப் பற்றித் திரும்பியது. “சகிப்புத்தன்மையை பிள்ளைகளுக்குப் கற்பிக்கும் நான் இப்படி இருக்கக்கூடாது, அவரிடம் நட்பாகவே விரும்புகிறேன் என்றும் ஆனால் அப்படி நான் அனுகுவதை என்னுடையத் தோல்வியாக எடுத்துக் கொண்டால் எனக்கு ஆகாது நியாயம் என் பக்கம் என்றும் சொன்னேன்”. கேட்டுக்கொண்டிருந்த தோழர் “காலம் கனியட்டும் இருங்கள்” என்றார். நமக்குச் சாதகமாக இருந்தால் அங்கே நம்மை நல்லவனாக்கும் மனம் எவ்வளவு விசித்திரமானது?

செஞ்சி வந்து சேர்ந்தபோது மணி முன்னிரவு 7:47 ஆகியிருந்தது. வீட்டுக்கு வெளியிலேயே விட்டுவிட்டுக் கிளம்ப நினைக்க, தோழர் அன்புறுத்தி உள்ளே அழைத்தார். அவரது வீட்டுக்கு புதிய வரவாகியிருந்த ஒரு ஜான் அளவே இருந்த டாமியைப் பார்த்துக்கொண்டே “என்னங்கத் தோழர் இன்னொரு கதையா” என்றேன்.

சிரித்தபடி வரவேற்றச் சகோதரி கொழுக்கட்டையையும் சுண்டலும் கொடுக்க, சாப்பிட்டுகொண்டே தோழரின் சின்ன மகள் ராஜியிடம் ஆங்கிலத்தை எப்படி அனுகுவது என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். (இவர் கிட்ட பசங்க எப்படி இருக்காங்களோ என்று குழந்தை நினைத்தாளா, தெரியவில்லை).

அம்மா உள்ளிட்ட எல்லோரிடமும் விடை பெற்று வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்ததும் உஷாவிடமும், டோஷனிடமும் நிறைய மழைக் கதை காத்திருந்தன.

பயணிக்கலாம்.